İçinden Geldiği Gibi Yaşa! Ya da Kalbine Danış!

Rabbimizin güzel isimlerinden birisi de “el-Vedûd”dur.

“Vedûd”; Seven, sevgiyi yaratan ve yarattıklarının kalbine

yerleştiren Allah demektir. Bu esmânın bir tecellisi olarak

insanın fıtratında sevme ve sevilme meyli vardır. Sevgiden ve

sevmekten murad, Allâh’ı ve O’na götürecek şeyleri

sevmektir.

İnsanoğlunun anne karnında başlayan serüveni ile birlikte sevme ve

sevilmeye doğru yolculuğu da başlamıştır.

Dünyaya gözlerini açmasıyla birlikte de ebeveyn, kardeş… vs.

sevgileriyle kalp ilâhî muhabbete basamak basamak hazırlanmaktadır.

Ergenlik devresinin yaklaşmasıyla bu muhabbet yolculuğu, karşı

cinse doğru akmaya başlar. Kur’ân-ı Kerîm’de yüce Rabbimiz,

bu meyli bizlere şöyle bildirmektedir:

“Nefsânî arzulara (özellikle) kadınlara, oğullara, yığın yığın

biriktirilmiş altın ve gümüşe, salma atlara, sağmal hayvanlara

ve ekinlere karşı düşkünlük, insanlara çekici kılındı.

Bunlar dünya hayatının geçici menfaatleridir.

Hâlbuki varılacak yer, Allâh’ın katındadır.

(Rasulüm!) De ki: «Size bunlardan daha iyisini bildireyim mi?

Takvâ sahipleri için Rableri yanında, içinden ırmaklar akan,

ebediyen kalacakları cennetler, tertemiz eşler (hepsinin üstünde)

Allâh’ın hoşnutluğu vardır. Allah, kullarını çok iyi

görür.»” (Âl-i İmran, 14-15)

14. âyette sayılan dünya nîmetlerinden her birinin ve genel

olarak dünya güzelliğinin insana sevdirildiği ifade edilmiştir.

Demek ki, insanın onları sevmesi, tabiîdir, ancak dünyevîdir.

Esâsen insanoğlu, nefsini ve neslini devam ettirebilmek için

bu nîmetlerden belli ölçüde istifade etmek zorundadır. Ancak

insan, bunlara kul-köle olup Rabbini unutmamalıdır. 15.

âyet-i kerîmede, bu esastan yola çıkarak bunlardan daha

güzeli gösterilmiş ve insanlar bu üstün olana dâvet edilmiştir.

Zirâ öncekiler ne kadar güzel ve çekici görünürlerse

görünsünler, geçicidirler; Allâh’ın tavsiye ettiği ikinciler ise

ebedidir.


* * *

Gençlik devresi, insan ömrünün en güzel devresidir.

Bu devrede yapılan ibâdetler, Cenâb-ı Hak katında daha

sevimlidir. Bunun sebebi de nefsânî duyguların en diri, en

şahta olduğu zamanlar olmasındandır.

Genç, bu nefsânî duygularıyla mücâdele ede ede Rabbinin

huzuruna çıkmakla târifi imkânsız bir mevkî kazanmış olur.

Bize düşen de, gençlerimizi, içlerinden ve dışlarından hücûm

eden nefsânî ve dünyevî hevesler konusunda yalnız

bırakmamak ve onların mâneviyatlarını takviye etmektir.

Geçen yıl, dindar bir psikologun yazısında okumuş, anlattıklarına

hem üzülmüş, hem de yozlaşan insanımızın hâline şaşırmıştım.

Bir gün dindar görünümlü bir anne, psikologumuza kızından yakınıp:

“-Efendim, kızım çok içine kapanık… 17 yaşına geldi, hiç erkek

arkadaş edinmedi. Artık ben kızımın cinsel kimliğinden

şüpheleniyorum!..” demiş.

Yani bu anne için genç kızının erkek arkadaşının olmaması,

psikolojik bir hastalık belirtisi ya da cinsel bunalım işâreti…

Diğer tarafta ise, genç kızına her çeşit baskıyı uygulayıp erkeklerden

uzak tutmaya çalışan, oğlunu ise mahremi olmayan bir kızla gezip

tozmaya teşvik eden, oğlunun hovardalığı ile gurur duyan

ebeveynlerimiz var.

Dostlar, biz ne durumlara düştük?!.. Nerede bizim îmânımızı

süsleyen ahlâk ve edebimiz? Nerede kaldı bizim iffetimiz?!

Rabbimiz Kelâm-ı Kadîminde:

“Zinaya yaklaşmayın!.. Zira o, hayâsızlıktır ve çok kötü bir yoldur.”buyurmaktadır. (el-İsrâ, 32)

Âyet-i Kerîmede “Zina etmeyin!..” denilmeyip de “Zinaya

yaklaşmayın!..” buyrulması ilgi çekicidir.

İslam bir şeyi haram kılmadan evvel, harama giden bütün yolları

kapatarak o emre uymayı kolaylaştırır. Buna göre karşı cinse

lüzumundan fazla bakmalar, gereksiz, edâlı konuşmalar ve internet

ortamında yapılan sanal konuşma ve görüşmeler, hep zinaya zemin

hazırlayacak adımlardır.

Bir de toplumumuzda nedense “zina, sadece kadına haram”mış

gibi algılanıyor.

Erkek yaptığında “elinin kiri” olan şey, kadın

yaptığında “yüz karası” kabul ediliyor.

Hâlbuki diğer bütün ilâhî emir ve yasaklarda olduğu gibi,

burada da zina, hem erkek,

hem de kadın açısından eşit derecede haramdır.

Sadece bu durumdan kadının fiilî zararı daha fazla olmaktadır.

Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- kendi terbiyesinde

yetiştirip büyüttüğü Hazret-i Ali’yi ikaz ederek:

“-Ey Ali, bakışı bakışa ekleme!.. Birincisi sendendir, diğerleri

şeytandandır.” buyurmaktadır.

Bu rivâyet, “Benim kalbim temizdir. Ben birisine bakarken kötü

şeyler düşünmüyorum!” deyip kendine mâzeretler üretenleri de

haksız duruma düşürmektedir. Bizim kalbimiz, gençlerin seyiddi,

cennetle müjdelenen on kişiden biri olan ve Peygamber Efendimizin

yanında büyüyüp serpilmiş olan

Hazret-i Ali’den daha mı temizdir?

Bu hususta başka bir rivâyet de hanımlarla ilgilidir.

Peygamber

Efendimiz, hâne-i saâdetlerinde otururken ashâb-ı kirâmdan âmâ

Abdullah ibn-i Ümmü Mektum kapıyı çalar ve içeriye girmek için izin

ister. Peygamberimiz, hanımlarına yan odaya geçmelerini

söyleyince, mübârek zevceleri:

“-Yâ Rasûlallâh, o âmâdır, bizi görmez!” demişlerdi.

Peygamberimiz de:

“-O âmâ, peki siz de mi âmâsınız?” diyerek ilâhî emirlerin

tatbîkatında erkekler ve kadınlar arasında çok da fark bulunmadığına

işaret etmişlerdi.

Başka bir hadîs-i şerifte de Sevgili Peygamberimiz bir hanım sahabiyi

ve onun şahsında kıyamete kadar gelecek ümmetini şöyle uyarmıştır:

“Gece gündüz devamlı Allâh’ı zikrediniz, gözlerinizi yabancıya

bakmaktan ve seslerinizi onlara işittirmekten muhafaza

ediniz!..” (İbn-i Hacer, el- İsâbe, VII, 204)

Bu yazımı okuyan bazı gençlerimizin,

“-Oldu mu ablacığım, biz hiç gençliğimizi yaşayamayacak mıyız?”

dediklerini duyar gibiyim.

Onlara da kendileri gibi gençlerden örnekler verelim:

Sevgili Peygamberimizin babası Hazret-i Abdullah, genç ve bekârken

Mekke’nin en güzel ve en zengin kadınlarından biri ona meftun olur.

Sürekli karşısına çıkıp onun gönlünü de çelmeye çalışır. Abdullah

ise, her defasında başını edeple önüne eğip:

“-Ey kadın, sen helâlini git başka yerde ara, beni de rahat bırak!..”

diyerek nefsine uymamıştır.

Yine başka bir örnek, kıssaların en güzeli olan Yûsuf Sûresi’nde

geçmektedir. Hazret-i Yûsuf büyüyüp, gelişince güzelliğiyle gösterişli

bir genç oldu. O’nun bu hâli, yaşadığı evin hanımı olan Züleyhâ’da

kendisine karşı farklı düşüncelerin belirmesine sebep oldu.

Hâdise âyet-i kerîmede şöyle zikredilir:

“Derken, bulunduğu evin hanımı,
Yûsuf’u kendisine bağlamak,
onun nefsinden murâd almak istedi ve kapıları kapatarak:
«–Haydi gelsene bana!» dedi.

O ise:

«–Maâzallâh, (Allâh’a sığınırım!) Zîrâ kocanız benim

velînîmetimdir, bana iyi davranıp güzel bir mevkî verdi.

Gerçek şudur ki, zâlimler aslâ felâh bulmazlar!» dedi.

Doğrusu, hanım ona sâhip olmayı iyice aklına koymuş ve buna

meyletmişti. Eğer Rabbinin bürhânını (delil ve yardımını)

görmeseydi, o da kadına meyledecekti. İşte böylece

Biz fenâlığı ve fuhşu, O’ndan uzaklaştırmak için bürhânımızı

gösterdik. Çünkü O, Biz’im tam ihlâsa erdirilmiş

kullarımızdandı.” (Yûsuf, 23-24)

Zü*ley*hâ, ne*fis*le*rin en çok ze*bû*nu ol*du*ğu üç vas*fın;

yâ*ni ser*vet, şöh*ret ve şeh*ve*tin
şâ*hi*kasın*da bu*lu*nu*yor*du.

Genç*ti, ce*mâl sâ*hi*biy*di ve pek çok kim*se*yi ken*di*si*ne tutkun

edebilecek hâ*l*dey*di. Üs*te*lik Züleyhâ, oda*nın ka*pı*sı*nı da sım*sı*kı

kilitle*miş*ti. Böy*le*ce giz*li*lik ve ten*hâ*lı*ğın, gü*nah*la*rı da*ha da kam*çı*la*

dığı bir ortamda, Haz*ret-i Yû*suf’a şid*det*li bir ar*zuy*la:

“–Hey*te lek! yâ*ni «–Gel*se*ne ba*na!»” di*ye ses*le*ne*rek, çir*kin bir fi*ile

te*şeb*büs etmişti. Mu*kâ*ve*met gös*ter*mek*te ni*ce irâ*de*le*ri eri*te*bi*le*cek

böy*le bir man*za*ra kar*şı*sın*da, Yûsuf -aley*his*se*lâm-’ın bi*le hay*li güç

bir va*zi*yet*te kal*dı*ğı*nı Yü*ce Rab*bi*miz:

“Şâ*yet bür*hâ*nı*mız ye*tiş*me*sey*di, o da mey*le*di*yor*du.”

be*yâ*nıy*la ifâ*de buyurmaktadır.

Zîrâ bir er*ke*ğin, ha*ya*tı bo*yun*ca kar*şı*la*şa*bi*le*ce*ği en ağır

imtihanlardan bi*ri; genç*lik, gü*zel*lik, ser*vet gi*bi her tür*lü câ*zi*be

un*su*ru*na sâ*hip bir ka*dın*dan, üs*te*lik ten*hâ*lık*ta ge*len dâ*vet ve il*ti*fâ*ta

“ha*yır” di*ye*bil*mek*tir.

İş*te Yû*suf -aley*his*se*lâm-, önü*ne se*ri*len bun*ca deh*şet*li nefsânî câ*zi*

be*le*re aldanmamak için “ma*âzal*lâh” di*ye*rek, mânevî bir zırha

büründü, tam bir ihlâs ve yük*sek bir tak*vâ duygusuyla “Allâh’a sı*

ğındı”. Böylece âyet-i kerîmede bildirilen “bürhân” ile ilâ*hî sıyânet

(koruma) ve muhâfazaya mazhar oldu.

Bu yüzden insanoğlunu gü*nah*la*ra sü*rük*le*yen bü*tün dün*ye*vî câ*zi*be*

le*rin “–Hey*te lek! yâ*ni «–Gel*se*ne ba*na!»” diyen dâ*vetle*ri*ne mu*kâ*

ve*met gösterebilmenin ye*gâ*ne yolu, o ân*da kal*ben

“ma*âzal*lâh”

di*ye*rek son*suz kud*ret sâ*hi*bi olan

“Al*lâh’a sı*ğı*na*bil*mektir.

(O. Nûri Topbaş, Nebîler Silsilesi)

Kıymetli hocamız bir derslerinde,

“Nefsânî arzular karşısında yılandan çıyandan kaçar gibi kaçmak lâzım!..” buyurmuşlardı.

Bir de hanımlardan bir örnek verelim.

Kur’ân-ı Kerîm’de ismi müstakil bir sûreye verilmiş bulunan İmran

kızı Meryem, yani Hazret-i Meryem annemiz en büyük iffet

âbidesidir. Onun iffet ve hayâ timsâli hâllerinden bir tanesi,

Cebrâil’in Allah Teâlâ’nın emriyle ona gönderilmesiyle ortaya

çıkmıştır. Cebrail -aleyhisselâm-,

Hazret-i İsa’yı müjdelemek üzere Meryem annemize bir anda

görünürvermişti. Hâdise Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle anlatılmaktadır:

“Meryem, onlarla kendi arasına bir perde çekmişti.

Der*ken, Biz O’na, Rûh’umuzu gönderdik de O,

kendisine tasta*mam bir insan şeklinde göründü.”
(Meryem, 17)

Burada Rûh’tan maksat, Cebrâîl -aleyhisselâm-’dır.

Her âzâsı düzgün genç bir insan şeklinde gönderilmesinin sebebi,

Meryem’in ürküp korkmaması içindi. Çünkü Hazret-i Meryem,

Cebrâîl -aleyhisselâm-’ı aslî şeklinde görseydi, şüphesiz ki buna tâkat getiremezdi.

Ancak Hazret-i Meryem, yine de karşısında genç bir insan görünce,

kemâl-i edeb ve iffetinden dolayı çok korktu. Onun Hazret-i Cibrîl

olduğunu bilmediği için büyük bir endişeye kapıldı ve âyet-i

kerîmelerde buyrulduğu üzere:


“Meryem dedi ki: «–Sen’den, çok esirgeyici olan Allâh’a

sığınırım! Eğer Allâh’tan sakınan bir kimse isen,(bana do*

kunma!)»”

“Melek: «–Ben, yalnızca, sana tertemiz bir erkek çocuk

bağışlamam için Rabbimin elçisiyim.» dedi.”

“Meryem: «–Bana bir insan eli değmediği, iffetsiz de ol*

madığım hâlde benim nasıl çocuğum olabilir?» dedi.”

“Melek: «–Öyledir!» dedi.(Zîrâ) Rabbin buyurdu ki:

«–Bu, Bana

kolaydır. Çünkü Biz, O’nu insanlara bir delil ve kendimizden

bir rahmet kılacağız. Bu, hüküm ve karara bağ*lanmış
(ezelde olup bitmiş) bir iş idi.” (Meryem, 18-21)

Evet, sevgili genç kardeşlerim!..

Günümüzde flört veya arkadaşlık

adlarıyla zinaya doğru bir akım ve teşvik var.

Özellikle televizyon ve okullarda bilinçsizce:

“-Yüreğinin sesini dinle, içinden geldiği gibi yaşa!” gibi telkinler,

insanı maalesef ebediyet mahrumu olmaya doğru itiyor.

Sevgili Peygamberimiz de:

“-Kalbine danış!” buyurmuştur.

Dikkat edelim; kalbimiz danışılacak bir kalpse,
kalbimize danışalım!..

Hangi kalbe danışılır?

İçi, Kur’ân ve sünnet ölçüleriyle dolu olan bir kalbe danışılır.

Yoksa içimizdeki ses, nefsimizin sesi de olabilir ve bizi kötülüğe meylettirebilir.

Onun için hep beraber,

“Mâazallâh!” (Allâh’a sığınırım!..) diyerek

Rabbimize sığınalım ve kalbimizi ve davranışlarımızı,

Kur’ân ve

sünnet ölçüleriyle dolduralım, inşallah…

Halime Demireşik