Ruhum fihan etti, kalbim feryar etti yine de yetmedi!
 

Uyanacağın ne ilk gece ve ne son gece olacak
Yazgılar okunsa ne olacak aşk son mu bulacak
Gözler kamaşacak, ten bezirgânlığı yaşayacak
Akacak gözlerden kan akacak yaş kalmayacak



Muhabbet bittikten sonra odan soğusa ne olacak
Her haney-i saadeti anlamlaştıran aşkı muhabbet
Yüreğinde kalmayınca duvarlar anlam mı katacak
Yüreklerde bir heyecan, meşk hazzımı yaşatacak



İnsanın en güzel hasleti, sevebilen olmasıdır, haldir
Olmayınca kalbi ihsanda bir sevgi gönül ne olacaktır
Etekler uçsa, dizler dermansız kalsa, can solacaktır
Ay doğsa, yıldız her an aksa aşk rengine bayanacaktır



Sen korksan ve yüreğinin sızısıyla yansan da yine uyu
Rüyalarına gömül, hülyalarınla yine öğün hiç bizar olma
Terden sacların ıslansa, gözlerin uykudan hiç açılmasa
Kapanan duvaklar bir hayâyı edep olsa da sen yine uyu



Artık kalmadı mecal-i halim sana dili lisan eylemeye bilesin
Yüreğimin sızısını bildirmeye, mısralara gömülmeye değsin
Hakikatin o arzına sunamaya ve bir gül koklamayı neylesin
Yalnızlığın ahıyla solmaya, nar hesabıyla ağlamama bedelsin





Mustafa CİLASUN