MUHAKEME.NET FORUMU

http://www.muhakeme.net/forum/forumr...ar05_010-1.jpg

Bir kitabında oktay akbal diyorki:' anılar konacak dal arar'.bu düşünce
kafamda okadar yer ettiki.geçmişinde yaşayan insanların zihnin karmaşası
bundan ileri gelğiini düşündüm.o kadar dal varki konacak zamanla yuva
yapıyo....yerleşik düşünceler dogmalaştıkça zarar veriyo kişiinin
kendine.eskiden bende bu düşünceler ülkesine az uğramadım.orda mutlu
olabileceğimi sanmıştım.zamanla anladım bunların bana yetmediğini.ve
yaşamımın eskiye nazaran daha kötü olduğunu düşündükçe daha fazla üzüldüm.
geçmişimin hesabını tutmaktan çoktandır vazgeçtim.artık vaktim yok
buna.bu düşüncelerle kafam baya meşgul olmuş
olacakki köprünü altında otobüs beklerken baya üşüdüm.ve aklıma ahmet
tellini bi şiiri geldi:

Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
Ama atıldı yine de serüvenlere
Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
Durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı.

.......kendimi yola attım ilk gelene binecektim.otobüs beni nereye
sürüklerse okente gidecektimn.hava soğuktu.üşümüştüm biraz.işte bir tane
geliyo...kesinlikle nereye gittiğine bakmayacağım.yoksa yaptigim işin büyüsü
kaçacak.ve ben kesinlikle bunu istemiyorum...muavin sordu:abi nerde
ineceksin diye.işte korktuğum başıma geldi galiba nereye gittiğimi otobüse
biner binmez öğrenecektim.nasıl çıktı ağzımdan bilmiyorum ama birden
otogarda dedim ve ücreti ödedim.yolculuk başladıiherşeyi geride bırakmanın
verdiği rahatlıkla dışarıyı seyretymeye daldım.yerşekilllerinin ilginçliği
karşısında şaşkınlığa düşüyordum.ve birden kendimi onları bazı nesnelere
benzeterek küçük oyunlar oynamaya başladım.yolculuk ne kadar uzun olursa bu
oyunlar okadar çeşitli oluyo.artık insanın hayal dünyasına bağlı bi
şey.yanımda oturan yaşlı bi adam var bayadır kıvranıyor herhalde bi sohbet
ortamı başlatmak istiyor.en iyisi uyuyo numarasuı çekmek.ve öylece gözlerimi
kapattım.
gerçektende uyumusum.gözlerimi açtığımda neresi olduğunu bilmiyorum ama
gideceğim yere varmıştım.bir anda herşeyi yabancıladım.sanki insanların
gözleri üzerimdeydi ve benim yaptığım bütün haraketrleri nefeslerini tutarak
izliyorlardı.burtası tahminimce ülkenin doğusu.insanların konuşmalarından
hemen anladım bunu.ama tam olarak nersi olduğunu bilmiyorum.şehir merkezinde
biraz dolaşmanın bana iyi geleceğini düşündüm.hem açılırdım biraz.burası
köprünü altından da soğuktu.hemen montumn önünü kapattım.cadde buz pateni
sahası gibi her taraf buzla kaplı.bi penguen gibi yarı kayarak yarı yürüyrek
yoluma de vam etmeye çalıştım.
evlerin çatıları sacdandı.çok ilgimi çekti ilk defa görmüştüm.ama yinede bi
anlam veremedim.bu sorunun cevabını daha sonra anlayacaktım....binaların
taştan dokusu çok haşuma gitti sanki yaşayan bi canlı gibi bir şeyler
anlatmaya çalışıyodu bana.ama onları anlayacak kadar tannımıyodum bu şehri.

her yerlelşşim yerinde olduğu gibi dükkanlar resmi binalar yollardan geçen
tanımadığım binlerce yüz ve caddeden geçen arabalar...bir şehirde olması
gereken ne varsa işte.titremeye başladım burası bayağı soğuktu.içimi ıstacak
bi şeyler içmenin doğru olacağını düşündüm hemen bi çay ocağına
girdim.kendime büyük bir bardak çay söyledim.sıkıca ellerimin arasında
tutareak ısınmaya çalıştım.ve ilk yudumumu aldıktan sonra rahatlamaya
başladım.
işte o an aklımdan geçenleri anlatmak çok zor biraz da tuhaf bir his benim
için.tanımadığım bişehhirde tanımadığım insanlarla bir arada bilmediğim bi
adresi arıyormuşçasına etrafta dolaşıyordum.yine de bundan garip bir zevk
duyuyordum.kimseye karşı bi sorumluluğum yoktu.istediğim herşeyi
yapabilirdim çünkü karışanım yoktu.bi an kendime muzipçe burasının ismini
yoklar ülkesi koydum.artık özgürdüm.

kalacak bi yer bulmak için yeniden yola koyuldum.eski bi hoteldi.taştan bi
bina ve üzerinde menekşe hotel yazıyordu.girdim hotele ve bi oda
kiraladım.odama girip hemen uzandım yatağın üzreine.buraya neden geldiğimi
düşünmöeye başladım.sıkılmıştım hep aynı şehrin havasını tenefüs etmekten.ve
aynı kişilerin sesini dumymaktan.aynı mekanda dolaşmaktan.aynı yemekleri
yeyip ve hergün aynı eve gitmekten.

Mekan tutmak ve her akşam aynı ufukta Güneşin batışını seyretmek ölümdür
biraz
Ölümdür biraz hep aynı yatakta sabaha varmak
Kitapları hep aynı raflara sıralamak
Aynı eşyayı kullanmak eskimektir biraz
Soluk soluğa yaşamalı insan
Her sabah yeni bir şeyler görebilmeli
Ve cehenneme dönse de bir ömür
Mutlaka bir şeyler değişmeli her/gün

hergün dışarı çıkıp tanımadığım insanlarla konuşup onların dertlerini
dinledin.kendimce çareler bile buluyordum.farklı mekanlarda yemekler
yiyordum farklı tadlar buluyordum.bilmediğim yoklar ülkesinin sokaklarında
gezinip düşüncelere dalıyordum.günler böylece geçip gitti.ne kadar zaman
geçmiti bilmiyorum zaten umrumdada değil.benim için önemli olan zamandan ve
mekandan habersiz yaşamaktı.zaten buyolculuğa onun için başlamaışmıydım..

gerçeği belki kendime itiraf edemiyordum.korkuyordum cevabını bildiğim
soruyu sormaktan NEDEN? neden buraya gelmiştim.asıl kaçtığım kendim
değilmiydim.nereye kadar bu oyunu sürdürebilirim.kaç şehir değiştirsemde
yine mutlu olamayacaktım.kendime katlanamıyorum.balık hafızasına sahip olmak
isterdim.onlar gibi saniyede unutmak isredim yaşadığım kötü
anları.anılarımın esiriyim ben.sonunda kendime itiraf edebildim.

evet sizlere yalan söyledim aslında bende o insanlar gibi zihnimde anıların
konacağı okadar dal varki.hiç bi şey yapamaz oldum.artık sadece o hayal
ülkesiğnde yaşıyorum ve bu yüzden haytı yaşamıyorum.bundan duyduğum
mutsuzluğu kendimce oynadığım bu küçük oyunlarla çözmeye belkide kendişmi
yine kandırmaya çelışıyorum.

çözümü nerede bulacağım bilmiyorun ama oyun oynamak güzel ve inanınki hayatı
yaşamak kadarda zor..hemde bilerek oynamak yaşam gibi........