günlerden karanlık
saat ayrılığı vurunca
eteğini toplayıp
gitti yıldızım
bak şimdi
günlerden karanlık
ve
ben yalnızım
içimden bir çocuk koşuyor
dizleri kan içinde
şehir duman duman
kaybolmuş
ya bir beklese
ya gelmezse hiç kimse
neden bakmıyor ardına
kalbim bakamıyor
o çocuğa
bir destanın
en sonu düştü payıma
ne yazarımki insanlık adına
ne tankları durduracak taş attım
nede
bomba kadar kızgın
şimdi
bir kaç gözyaşı ilave ediyorum
savunmama
karanlıkdım
yalnızdım
ama
içimdeki çocukla
ben hep
ordaydım.
